11-13. yüzyıllar arasında hüküm süren Selçuklular, siyasi ve askerî mücadelelerin bir gereği olarak istihbarata önem verip iç, dış ve askerî alanlarda bu hususta faaliyetlerde bulunmuşlardır. Ülke içerisinde siyasi rakiplerin gizli planlarını deşifre etmek, devlet adamlarının hâl ve hareketlerine vâkıf olmak, halkın emniyet ve huzurunu sağlamak amacıyla istihbarat mekanizması işletilmiştir. Diğer devletlere karşı siyasi, dini, ekonomik ve kültürel alanlarda yaşanan her gelişmeyi en kısa sürede haber alma ve ona göre strateji belirleme ihtiyacı istihbaratın önemini artırmıştır. Askerî alanda düşmanın potansiyel gücünü keşfedip taktik belirlemek, harekât tarzlarına vâkıf olup plânlarını bozmak, aldatarak pusu ve tuzaklara çekmek zafere götüren en kısa yoldur. Tüm bu faaliyetlerin büyük bir gizlilik içerisinde yerine getirilmesi ve düşmana bu fırsatın verilmeyip tehlikelerin bertaraf edilmesi istihbaratın gereğidir. Selçuklularda sultanlar, devlet adamları ve askerî komutanlar kurumsal ve özel olarak haber alma ve casusluk faaliyetlerine başvurmuşlardır. Casuslar ve haberciler yanında elçiler, tüccarlar ve esirler de her zaman potansiyel bir istihbarat kaynağı olarak değerlendirilmiştir.