Edebiyat tarihimizde Sehî Bey denilince çogunlukla Hest Bihist isimli tezkiresi akla gelmektedir. Bu yüzden olsa gerek Sehî Bey’in sairligi ve divani hakkinda kaynaklarda verilen bilgiler sinirlidir. Ömrünün büyük bir bölümünü ilim ve edebiyat konusunda üstadi olarak vasiflandirdigi Necâtî Bey’le birlikte devlet hizmetinde geçiren Sehî Bey’in iyi bir ögrenim gördügü divanindan ve tezkiresinden anlasilmaktadir.Bugün bilinen tek nüshasi, Paris’te Bibliotheque Nationale de France ‘ta bulunan Sehî Bey Divani’nin, hem edebiyat tarihimiz açisindan hem de siirlerindeki muhteva bakimindan çalisilmaya deger nitelikte bir eser oldugunu düsünüyoruz.Divaninda hemen hemen her nazim sekliyle siir söyleyen Sehî Bey; kaside ve gazellerinde deyimlere, atasözlerine, yerli unsurlara sik sik yer verilmistir. Özellikle Rumeli sairlerinde sikça rastladigimiz gerçekçi tasvirler, yerel unsurlar siirinde dikkat çeken özelliklerin basinda gelmektedir. Bu baglamda Sehî Bey’in sanat anlayisinin temelinde tipki üstadi Necâtî Bey’de oldugu gibi sade ve samimi bir dil ile yerli unsurlarin yattigini görmekteyiz.Kaynaklarin degerlendirmelerine göre orta dereceli bir sair sayilan Sehî, klasik Türk edebiyatinin en parlak ve olgun dönemlerini yasadigi XVI. asirda belki Fuzûlî, Zâtî, Bâkî, Hayâlî gibi sairler kadar sanatli manzumeler yazamamistir. Fakat kabul etmek gerekir ki siirlerinde kullandigi sade dil, yerli malzeme ve günlük hayata dair izlenimleri onu, klasik ve yerli siirimizin önemli temsilcilerinden biri yapmistir.