Ihtiyaçlari fazlalasan insanlar, kaynaklarin sinirlarini zorlamaya itilir ve yollarina çikan savunmasiz birinden bile irkilir. Is ve ücretler, yiyecek ve barinma, cesaret ve iyi niyet; hepsi sahip olamadiklari seylerdir. Isik gölgeye dönüsür ve karanlik yüreklerini doldurur. Bu karanlik, insanin içindeki zayifligi ele geçirir ve onu utanç verici islere zorlar. Artik hiçbir dehset veya korku dislanmaz. Ümitsizlik ve çaresizlikle hepsi kötülük ve suça yönelir… Hepsi sefillesmis, bozulmus birer pislik gibi gözükür. Fakat o denli alçalmis kisilerin de daha fazla alçalamayacagi bir çizgi vardir ve bu dönüm noktasinda, dis dünya adeta yutar bu zavalli, talihsiz, kimliksiz insanlari… Onlar Sefiller’dir; toplumdan dislananlar… “Bana Sefiller kitabinin tüm halklar için yazilmis oldugunu söylerken haklisiniz. Sosyal sorunlar sinirlari asiyor. Insan soyunun yaralari, yeryüzünü kaplayan o genis yaralar, haritalardaki o mavi ya da kirmizi çizgilerde durmuyor hiç. Insanoglunun bilgisizlik ve umutsuzluk içinde bulundugu, çocugun kendisini egitecek bir kitap ve isitacak bir ocak bulamadigi için aci çektigi her yerde Sefiller kapiyi çalar ve söyle der: ‘Sizin için geliyorum! Açin kapiyi bana!’ Uygarligin, içinde yasadigimiz su alabildigine karanlik saatinde, sefilin adi ‘insan’dir. O insan, bütün iklimlerde can çekisiyor ve bütün dillerde inliyor. Elimden geleni yapiyorum. Evrensel aciyla aci çekiyor ve onu hafifletebilmek için çalisiyorum. Elimdeki güç, bir insanin çok zayif gücü; öyle oldugu için de herkese haykiriyorum: Yardim edin bana!” (Tanitim Bülteninden)Ince Kapak: