Sefernameya Hezar û Yek Fersengî-Fatih Aydın
“Mîr hebûn, Zana bûn, Ûsif hebûn, Mîrzan bûn. Belê, Xwedîyên sebirê bûn û pê bûne Mîrên Misirê… Ji bo xatirê Gul’an û Mîrzan’an.”
Di demên ku Cizîra Botan navend û kana zanînê bû, zana û alimên mezin lê mezin dibûn. Li ser rûyê esmên stêrk û kewkeb bi çerxa felekê re, dîsa her tim di fetil û ger û dewranê de bûn. Wekî Leyla û Mecnûnên ku li hev digerin, li ser rûyê esmên dida dû şopa hev.
Li ser rûyê esmên şikil û wêne û resimên balkêş, nîşana yên li ser rûyê erdê dida.
Di demên ku Mezra Botan navend û kana şaristanîtîyê bû de jî, li ser rûyê erdê çem di nav robarên xwe de mîna her tim di nav ger û fetil û herikînê de bûn. Ava wê mîna ku li pey aşiqê xwe be, bêsekin, bêqerar û bêvêsîn bû.
Li ser rûyê erdê, bûyer û qewimînên hêjayî balkêşî û îbretê diqewimîn. Tofanên ku li ser rûyê erdê radibin, ava xwe digihînin ser rûyê esmên; ava xwe digihînin erş û elayê radibûn. Bajar û şaristanîtî li ser rûyê erdê hildiweşîyan û ji nû ve ava dibûn.
Ûsifên xwedîyên sebirê ji bîrên kûr derdiketin û dibûn mîrên Misirê.
Sedsala 12’an, Xaçperest ji welatên xwe yên dûr radibûn û mîna tofanan bi ser Mezopotamya, Şam û Filistînê de dihatin.
Lê zana hebûn ku tiştên li ser rûyê esmên eyan dibin û li ser rûyê erdê diqewimin şirove bikin.
Mîr hebûn ku xelkê xwe ji bîrên kûr xelas bikin û helbet şahid jî hebûn ku ji me re qal bikin.
Ji bo hemû berhemên Lîs Yayınları vir bitikînin
Ji bo hemû berhemên Fatih Aydın vir bitikînin
