“…Satranç daima kendini gelistiren ama kisir, hiçbir sonuca varmayan bir düsünüs tarzi, hiçbir sey hesap etmeyen bir matematik, eserleri olmayan sanat, materyalden mahrum bir mimari ve buna ragmen varliginin tüm kitaplardan ve eserlerden daha kalici oldugu ispatlanmis, bütün milletlere ve zamanlara ait, hangi Tanri’nin can sikintisi gidermek, duyulari keskinlestirmek, akli zorlamak amaciyla yeryüzüne gönderdigini hiç kimsenin bilmedigi tek oyun degil mi?’Stefan Zweig, Santraç’ta New York’tan Buenos Aires’e giden bir yolcu gemisinde dünya satranç sampiyonu Mirko Czentovic ile Nazi döneminde esir düsen Avusturyali Dr. B’nin sampiyona maçi için bir araya gelmelerini konu alir. Esir kaldigi süre boyunca tesadüfen ele geçirdigi bir kitapla satranç sanatinin tüm inceliklerine hâkim olan Dr. B’nin oyun süresince uyguladigi stratejiler umdugu gibi gitmez. Kitaplarinda psikolojik çikmazlari etkili bir sekilde isleyen Zweig, Satranç kitabinda Dr. B karakteriyle deliligin sinirlarinda gezinmekte olan insan psikolojisini tüm ayrintilariyla ele almaktadir. Hapsedildigi hücresinde tüm sinirlamalara karsi üstün bir direnç gösteren Dr. B, insanin en mutsuz anlarinda bile bir sekilde hayata tutunmak için nasil bir savunma mekanizmasi gelistirdiginin canli örnegi olarak karsimiza çikar. Satranç, ruhsal gelgitlerin yani sira dönemin bir karsilastirmasini da yapar; Mirko Czentonvic ile Dr. B degisim içindeki bir toplumda bulunan iki zit karakteri temsil eder.1942 yilinda, intiharindan birkaç ay önce tamamladigi son kitap olan Satranç, Zweig’in dünya edebiyatina armagan ettigi, etkileyici, bir solukta okunan kisa ama müthis bir öykü…Ince Kapak: