‘Insani ne kurtarir?” sorusuna Sartre’in yaniti sudur: “Hiçbir sey. Hiçbir seyde kurtulus yoktur. Kurtulus düsüncesi bir mutlak düsüncesini gerektirir. Kirk yil nevrozla yasadim. Mutlak çekip gitti, birakti yakami. Geriye, yapilacak sayisiz isler kaldi.” Ona göre ahlâk gibi, edebiyatin da evrensel olmaya ihtiyaci vardi; yazarin milyarlarca aç insanin yaninda yer almasi gerekiyordu. Bunu yapmayan yazar, seçkinler sinifinin hizmetinde demekti. Oysa insan özgür olmaya mahkûmdu; çünkü hiçbir özrü olmaksizin atilmisti dünyaya. Peki, bunu nasil basaracakti? Insanin kendi varolusundan özünü bulmasi kolay degildi elbette. Bir kere yazgisinin dayanilmaz olmasi gerekirdi; yazgi dayanilir olursa, bu daha da vahim sonuçlar demekti. Sartre’in yabancilasma dedigi de tastamam buydu. Alismak, çürümekti… Sartre hiçbir zaman beklenen yerde olmadi. Felsefi, siyasi, bütün kavgalarda; Budapeste tanklarinin, Cezayir’deki iskencelerin lanetlenmesinde… hep ön saflarda bulundu. Sartre – Felsefeye Adanmis Bir Yasam, yasadigi yüzyilda dünyayi böylesine etkilemis bir filozofun felsefi haritasini çikaran, özel hayatinin pusulasini sunan, eserlerinden seçilen örnek metinlerle zenginlesen bir derleme… Böylelikle göreceksiniz ki, Sartre’a sanildigindan çok sey borçlu insanoglu…(Tanitim Bülteninden)