Ahmet Tezcan, Kâfirûn’dan sonra Sari’da bu sefer 1970’lerin Türkiye’sini resmediyor. Yine Anadolu’nun siradan insanlari ve siracali saplak, Sari Mahmut esliginde. Sari Mahmut büyüdü, Imam Hatip talebesi oldu. Kirikkale Kaymakami, 1971 yilinin 19 Mayis töreni esnasinda Imam Hatip Lisesi’nin bayramini kutlamayinca yok sayilmanin acisini derinden hisseden Sari ve arkadaslari kaymakama bir ders vermek isterler. Ama bunun için önce biraz cesarete ihtiyaçlari vardir…Sari’nin çerçeve hikâyesinde Muhtira sonrasinin siyasi ve sosyal dokusu var. Romanda, Deniz Gezmis ve arkadaslarinin idamla yargilanmasi, Mahir Çayan’in eylemleri, Ülkücü ve Nizamci gençler, siyasi kamplasmalarla ayrilan mahalleler ve bütün bunlarin Anadolu insaninin gözündeki yansimalari çok basarili bir anlatimla bir araya geliyor. Daha iç çeperde hem Sari ve yakin arkadasi Bildir Ekrem, Korkut Abi ve Imam Hatip’in solcu ögretmeni Kadir Hoca ile Anadolu’nun “kavruk” çocuklarinin dertleri, hem de söndürülmeye çalisilsa da atesinden hiçbir sey kaybetmeyen Anadolu tasavvufu samimi bir dille yansitiliyor. Çerkes Hikmet Usta ve Hikmet Kivilcimli ise bazen Risaleler bazen de Komünist Doktor’un yazdiklariyla yasananlara daha üst perdeden bakabilen bilgeligi aktariyorlar. Daragaci yine doymuyor ama Sari bize “insanca” yasamanin tadinin baska hiçbir seyde olmadigini hissettiriyor, bazen gözyasi bazen de kahkahayla…(Tanitim Bülteninden)