Sanat, varoluşun dokusunu örer ve iyi eserler, gerçekliğin anlamını yeniden tanımlar. Cemal Şakar, Sanatın Kendiliği’nde, sanatın doğasına, sınırlarına/sınırsızlığına, anlamına/anlamsızlığına dair zorlayıcı, kışkırtıcı sorular sormaktan çekinmiyor, gu¨çlu¨ eleştirileriyle edebiyatı ve sanatı kendi perspektifiyle yeniden tanımlıyor. Tartışılması gu¨ç konuları cesurca ele alırken biçimlerin, sınırların, soyut ve somut anlamlar arasındaki bağın derinliklerine iniyor.

Eleştiri kitaplarına bir yenisini daha ekleyen usta yazar, mutlak tamlık, mutlak mu¨kemmellik, eksiklik, kusurluluk, sonluluk ve sonsuzluk gibi kavramları ele alarak, sanatın gerçekliğini; taklit, temsil veya yansıtma iddialarından hareketle, kavramları köklerine inerek irdeliyor; sanatın, doğanın kalbindeki duyuş ve sezişle bağlantılı olduğu du¨şu¨ncesinin altını çiziyor. Eserlerin duyuş ve sezişin bir u¨ru¨nu¨ olarak işaretler arası ilişkilerde kök saldığını vurguluyor. Aynı zamanda klasik estetiğin normlarını tartışan bu kitap, orantısızlık, uyumsuzluk, du¨zensizlik gibi unsurları ve kurmacanın temel ilkelerini tartışıyor.

Kitap, doğallığa karşı yapaylık, sonsuzluğa karşı sonluluk, su¨rekliliğe karşı su¨reksizlik, bu¨tu¨nlu¨ğe karşı fragman ve bir silah olarak ironi gibi kavramlarla sanat anlayışlarındaki değişimi gözler önu¨ne seriyor.