Andrea otistik bir genç. Ne zaman baslayacagi bilinemeyen bir firtina gibi. Parmak uçlarinda yürüyor. Nesneleri büyük bir titizlikle siraliyor. Birini tanimak istediginde sarilip karnina dokunuyor. Insanlardan uzak, paralel bir evrende yasayan Andrea hastaliginin esiri ve babasi Franco da oglu ugruna savasan bir sövalye, yilmayan ve hayal kurmayi birakmayan bir sövalye…
Yillarca modern, deneysel ve alternatif tip yöntemlerinin hepsini denediler. Simdi farkli bir yolculuga çikiyorlar. Ne pusulalari var ne de yol haritalari belli. Amerika’yi motosikletle bir uçtan öbür uca kat edip Guatemala ormanlarinin derinliklerine daliyorlar.
“Gökyüzünü gösteriyorum. “Ne renk?“
“Mavi.“
“Kum ne renk?“
“Kahverengi.“
“Sari degil mi?“
“Kahverengi.“
“Peki, bu manzaranin bütününün rengi ne?“
“Güzel.“
Andrea ne görüyor acaba?
Ya algilari onunla saklambaç oynuyorsa? Benim gözümün önünde bir filtre olsaydi ve isik algimi sürekli degistirseydi ben ne yapardim? Insan sürekli, bir gün kuzey kutbundaki bir Afrikali, ertesi gün Namibya çöllerindeki bir Eskimo gibi hissetmeye dayanamaz. Yardim et Andrea, seni anlamama yardim et…
Oturup kendine acimak yerine harekete geçmek gerek çünkü hayat süprizlerle dolu. Ve her sey her an degisim halinde. Inanin.