Hiçbir ilişki diğerine benzemez: Annelerini her gün arayanlar da vardır, onlardan köşe bucak kaçanlar da. Ancak her ilişkinin zengin, bazen de ağır bir geçmişi vardır. Çocuklar ebeveynlerini sever… Anne babalar da çocuklarını… en azından çoğunlukla durum böyledir. Ebeveyn çocuk ilişkisinin olabilecek en yakın, en mahrem ilişki olduğu düşünülür, oysa ki nadiren böyle olur. Birçok ilişki acı verici ve gergindir, diğerleri ise sadece yüzeysel ve alışkanlıklara dayalı şekilde ilerler. Çoğu kişi de aileleriyle aralarındaki ilişkiyi kabullenip onların değişemeyeceğini düşünür.

Isabelle Filliozat bu eserinde okuru ebeveynleriyle samimi bir ilişki kurma macerasına davet ediyor. Çünkü samimiyet olmadan sevginin var olması mümkün değildir. Peki bu ilişkiyi kurmak için geçmişi gömmek, onu yok saymak mı gerekir? Çoğu insanın aklından geçen aynıdır: “Çocuklar ebeveynlerini eleştiremez, onları affetmeleri gerekir…” Ne var ki aradaki ilişkinin düzelmesi ancak çekilen acıların ortaya çıkarılmasıyla mümkün olabilir. Aradaki bağı iyileştirebilmek için yaraların adı konmalı, yanlış anlaşılmalar açıklığa kavuşmalı, öfke dile getirilmelidir. Ancak bundan sonra karşılıklı empatiden doğan bir affetme gerçekleşebilir.

Ebeveyninizle özel ve derin bir bağ kurmak varken neden yüzeysel bir ilişkiyle yetinesiniz ki?