Şair ilhamla yazar, ilham vahyin komşusudur. Çok çalışmakla şiir bilgisi artar, şiirsel duygu ve söylem bir başkadır. Elbette ki bunun da bir pratiği, birikimi, ustalığı vardır. Bilinen odur ki şiir için bir “eşref saat” gerektir.
Şiir, süslü, ahenkli, bilinmez söz söylemek değildir, vezin ve ölçü, lirizm gereklidir; ama şiir bunlardan ibaret değildir. Dini metinlerde, dualarda bir lirizm, şiirsellik, dilin ustaca ve etkin kullanımı vardır. Şair, Haktan ve Halktan yanadır. Şair; iyiyi, güzeli, inancı, sevgiyi, doğruyu, yararlı olanı, eşitlik ve özgürlüğü dile getirir. Bu özellikleriyle şair; insanlığın, mazlumun, zulme direnenlerin sözcüsü olmaktadır. Şairin bir inancı, ideolojisi, dünya görüşü, davranışı, dili ve söylemi, üslûbu vardır. Şair; söyleyen, var eden, öven-yeren, hak isteyen, direnen, karanlığa ışık sıkandır.
Şairin; ürünü, gücü, eseri, mirası söz ve yaşam serüvenidir. Kimi filozof, arif, veli ve düşünürde çokça şapka bulunur. Bunlarda, hâkim vasfın yanındaki ikinci karakteri şair olmasıdır. Şair, mecbur ve korkusuzdur. Sözün rengini, mihengini, alanı, mizanı bilir ve söyler. Nebiler, şairlerle kıyaslanmıştır.