“Iki çesit acima duygusu vardir. Ilki, zayif ve duygusal olandir; bu aslinda sadece baskasinin basina gelen talihsizlik karsisinda bizi saran nahos hislerden bir an önce kurtulmak için yu?regin gösterdigi sabirsizliktir. Bu, kesinlikle o insanla birlikte aci çekme duygusu degil, onun istirabini içgu?du?sel olarak kendi ruhumuzdan uzaklastirma çabasidir. Ve digeri, yegâne gerçek acima duygusu ise; duygusal olmayan ama yaratici olan, ne istedigini bilen, her seye gu?cu? yettigince hatta gu?cu?nu?n bile ötesinde sabirla, istirap çekenin sabrina da ortak olarak katlanmaya kararli olan acima duygusudur.” Avusturya’nin ku?çu?k bir kasabasinda yasayan Hofmiller, ayni insanlarin ayni seyleri konustugu, ayni masalara oturup ayni kâgitlarla ayni oyunu oynadiklari bu yerde, olagan bir hayat su?rmektedir. Ta ki kasabanin zengin ailesi Kekesfalvalarla karsilasincaya dek… Kekesfalvalarin engelli kizi, Hofmiller’da öylesine derinden bir acima duygusu uyandirmistir ki, artik hiç kimseye eskiden oldugu gibi bakamayacak, su?rekli bir yardim etme istegi ve empatiyle yasayacaktir. Ancak bir su?re sonra, içine du?stu?gu? bu ru?yadan uyandiginda kararlarinin korkunç bedellerini yasamak zorunda kalacaktir. Basyapiti Sabirsiz Yu?rek’te Stefan Zweig insan psikolojisinin derinliklerinde dolanarak acima duygusuna hiçbir zaman eskimeyecek bir anlam kazandiriyor.(Tanitim Bülteninden)Ince Kapak: