Bu yasamdaki tüm iyilikler ve kötülükler yalnizca tutkulara baglidir. Dahasi ruhun ayrica kendi hazlari olabilir. Ama bedenle ortak olan hazlarina gelince, bunlar tamamiyla tutkulara baglidir; öyle ki bunlarin en fazla heyecanlandirdigi insanlar bu hayatin zevklerini en çok tadabilenlerdir. Tutkularini iyi kullanmayi bilmedikleri ve talihleri de ters gittigi zaman, en büyük acilarla karsilastiklari da dogrudur. Ama bilgelik de asil itibariyla bu hususta faydalidir, tutkulara hâkim olmayi ve onlari maharetle kullanmayi öyle bir ögretir ki, neden olduklari kötülükler gayet katlanilabilir hale gelir ve hatta hepsinden sevinç payi bile çikarilabilir.Descartes’in ölümünden kisa süre önce, 1649’da kaleme aldigi Ruhun Tutkulari, filozofun tasvir ettigi felsefe agacinin dallarina uzanan bir ahlak incelemesidir. Ancak tutkulari mutluluk ve özgürlük için bir engel olarak gören Stoaci gelenege karsi tutkulari rehabilite eden Descartes’in yaklasimi bir ahlakçi tavri degil modern anlamda söylersek, bir nörofizyologun tutumudur. Böylece adeta filozofun vasiyet eseri olan bu çalismanin ana konusu, ruh ve beden arasindaki biyolojik birligin olusturdugu failin insani özelligi, sonra da ahlaki bir bireydir ve Descartes gerçek anlamda bir etik sunmaktan ziyade yönteminin son meyvesi olarak bir “pathos” projesi tasarlar.(Tanitim Bülteninden)