“Bêguman, her wekî li derên din ên dinyayê, li Rojhilata Navîn jî, tundîya siyasî ne bûyereke modern e. Kronikan, j sedsalên 9an û 10an dest pê kiriye û hem li bajaran hem jî l çolteran pir zêde rabûn û serîhildanên gel tomar kirine. Her ku em nêzî roja îroyîn dibin, di sedsalên dirêj ên Osmanîyan (1299-1922) de, rabûnên gel û pêlên zextûzorê yên li ser gel û girseyan hatine pêkanîn li demê hatiye belavkirin û carinan ew pêlên hanê bi dehan salan mane di rojevê de.

Di gel vê yekê, di sedsalên 19an û 20an de, neteweparêzîyên hevrik bi rastê ketine û di bin jihevqetînên tund de yên ku ji ber destkarîyên dewletên Ewropayê çêbûne, zorûzext û tundî, hem li Îranê hem jî li Împaratorîya Osmanîyan, dibin xweyî rehendeke dîtir. Destkarîya mêtinger ku ji ser erdên Rûsan heta bi Cezayîrê û bi awayê zeftkirina erdên nû dide der, bi awayekî pir tund pêk hatiye. Destkarîyên Ewropayê yên bi çekdarî an jî bêçekdarî, ji alîyê dewletên sereke yên Misilman ve tê wateya destpêkirina demajoyeke têrêş û çerçirîn û jidestçûna erdan û koçberîyên girseyî; ev rewş bibîranînên êşdar yên Reconquistayê ji nû ve zindî dike. Siya- seta mêtinger, hem ji ber kurmê xwe ve “li hember Rojavayê hem jî li hember xwe hîsekî bêhêzîyê çêdike û li şûna “aza- dîya biryargirtin û fikirçêkirina hevwelatîyan” ku em dikar- in bibêjin heta wê çaxê giranîyeke wê heye, “kawdaneke xem- sariyê ya tewekkul bi Xwedê” çêdike. Piştî desthilata xaа- nedaniyê ya ku bi sedsalan domandîye, wisa xuya ye ku pêşdîtina bêqidoş a Ibin Xeldûn careke din jî pêk tê: Her dewlet mehkûmê şûndemanê ye.”