“Günaydin benim gerçek dostlarım.”
“Nasilsin tüberküloz? Dün geceyi senile gecirdim. Amma öksürttün ha!”
“Sen nasılsın manik depresyon? Alışveriş nasil? Bir aşağıya bir yukarı. Sakin sikilma! isler bir agilir bir kapanir.”
“Ha ha haayyy manik. Güldürme beni, biliyorum biraz sonra aglatacaksin. Uslu dur!”
“A sen de mi oradasin Behçet? Önce sag gözüm yedin, sonra sol gözümü yerken doydun,
biraktin. Afiyet olsun. Lezzetli miydi? Şimdi nerede konaklayacaksın?
Gezmeyi amma da çok seviyorsun.” Derken karsima iki dost daha gikt.
“Tansiyon sen cok gezdin, özlettin kendini. Büyüğün iyi de en güzeli küçüğün.”
“Asansörüm benim. Once kulak ve enseye ugrayalim. Sonra beni böbrek katına indirir misin?
Teşekkürler. Böbreklerimi de kucaklıyorsun? Olsun, ben misafir severim.”
“Az daha unutuyordum seni. Uykuya dalmışsın vaskülit. Behçet ile ortak olmussun. Villamin kolonlar stünde çok degisik manzaralı dövmeler yapiyorsun. Cok güzel olmus ha!”
“Ah, benim dostlarim. Ah, benim düsmanlarim.
Sizler olmasaydınız beton gibi fizigimle mi dost olacaktim!”
“Siz evet, sizleri tanimaktan ve tasimaktan son derece memnunum.
Her sey yasayinca öğrenilir derler. Bense tadarak öğreniyorum.”
Ama benim sizlerle dost olmami saglayan bir MÜRŞİDİM var.
“Dostlarim sizi unuttum sanmayın. Dostlar çogaldiçca hepinizi birden ziyaret etmem zor oluyor.
Kusura bakmayin.” Yukarıdaki metin size şaka gibi gelebilir.
Hastaliklar insani Allah’a yaklaştırır. Hele de bir MÜRŞİDİ varsa.
Ya doktorlar benim bu dostlarım olmasa siz ne yapardınız?
Bir de dostlarımla beraber olmayayim diye küçük küçük sekerleri sabah, öğle, akşam, gece yut dur.
Biktum!
Gerçi sayende başka dostlar da giriyor kervana. Sifa nedir? Dostlarla beraber olmaktan zevk almak ve onlar iyi agirlamakur. Insanlar birbirlerini yalniz birakirlar ama benim
gerçek dostlarim beni hiç yalniz birakmazlar.
Böylece bütün yüklerim hafifliyor ve o essiz ‘ah’la beraber oluyorum.
AH: AŞIĞIN DİLİNDE “ALLAH” DEMEKTİR