Resimde Izlenimcilik Yillari ve Izlenimci Ressamlar sadece 19. yüzyilda resim sanatina ve dünyaya yeni bir perspektiften bakisin degil, ayni zamanda dönemin Avrupa’sinin özellikle de Fransa’sinin derinden bir panoramasini vermektedir. Bu yüzyil önemlidir. Antik Yunan’dan yaklasik 2000 yil sonra insanlik tarihi sanatta, bilimde, felsefede adeta yeni bir Rönesans yasamaktadir. Alisilagelmis düsünceler yeniden masaya yatirilmakta ve insana ait her görüs yeniden yapilandirilmaktadir. Fizikte görelilik yasasinin temelleri atilip en küçük parçacigin pesine düsülürken resimde de ‘an’in pesine düsülür. 19. yüzyil sonlarinda Fransa’da genç ressamlar geleneksel resim anlayisina ve akademik üslûplara karsi çiktilar. Ne var ki, özgün bir tutumla boyadiklari resimleri her yil düzenlenen resmi Salon sergisine genellikle kabul edilmiyordu. Salon’a alinmayan sanatçilar örgütlendiler ve 1874 yilinda Reddedilenler Salonu adini verdikleri mekânda 1886’ya degin toplam 8 kez düzenlenecek ortak sergilerin ilkini açtilar. Genç ve akademik resme, geleneksel resim anlayisina uymayan yapitlarin resim severlerle bulustugu ilk sergideki Monet imzali ve bu kitabin ön kapaginda görülen tablo “Izlenim; gündogumu Le Havre” adini tasiyordu. Bu addan yola çikilarak Monet ile ayni tutumu paylasan ressamlara ‘Izlenimciler’, bu ressamlarin tarzina da ‘Izlenimcilik’ adi verildi. Dönemin olanaklarini ve olanaksizliklarini, sosyo-ekonomik yasamini da irdeleyerek arastiran Önder Senyapili, bu akimi, ressamlari ve dönemi, Türkçede yayimlanmis diger ‘Izlenimcilik’ konulu kitaplardan oldukça farkli bir yaklasimla anlatiyor. Sanat, sanatçi ve toplum iliskisini piril piril ve kendine özgü usta diliyle ayrintili olarak gözler önüne seriyor.