Âmine’yi uyku basti. Uykusunda, bebegin adini “Muhammed” koymasini söyleyen bir ses isitti. Uyandiginda, o adi sanki yüregine naksedilmis gibi hissetti. Bu ise çok sasirdi. Çünkü Abdullah’in atalari arasinda Muhammed ismi yoktu. Bu, daha önce ne Zühreogullari’nda ne de Abdümenâfogullari’nda bilinen bir isimdi. Hatta bütün bir Mekke’de dahi duyulmamisti. Bebek Âmine’den kopup geldi. Sifa onu elleriyle karsiladi. Abdullah’in Habesli cariyesi de onu yikamasina ve kurulanip sarilmasina yardim etti. Ikisinin de kalpleri nur ve rahmete bogulmustu. Derin bir sevgiyle uzun uzun bebege baktilar. Sessiz ve sâkindi. Aglamalariyla dünyayi ayaga kaldirmamisti. Aksine o küçücük yüzünde gönülleri cezbeden ve iç ferahlatan bir nur parliyordu.Bebek götürülüp Âmine’nin yanina kondu. Âmine, yüregi kipir kipir, sefkat ve heyecanla ogluna bakti. O an bütün varligin nurla aydinlandigini hissetti. Sevgi duygulari costu. Bebegi dikkatlice alip yüregine basti. Ona dogru egilerek yanagina bir öpücük kondurdu. Sanki bütün dünyayi öpmüs, bütün dünyayi kollari arasina almis gibi hissetti. Göz pinarlarindan ince yaslar süzüldü.