Steven Lukes, göndermelerle örülmüs çagdas bir siyasal yergi olan bu kurmaca yapitinda,bir yandan felsefece düsünmenin tarihinde iyimsercilik ile kötümsercilik arasinda alttan alta hep sürüp giden o ince çatismanin izlerini sürerken, öte yandan ideoloji ile ütopya arasindaki iliskiye odaklanarak ütopya(cilik) ile karsiütopya(cilik) arasindaki sinir çizgilerinin iyiden iyiye bulaniklastigini ve bundan böyle, pek öyle sanildigi gibi, koyultarak çizilemeyecegini vurguluyor. Lukes, siyaset felsefesi alaninda iyi bir toplumun nasil olmasi gerektigine dair söyleyecek sözü olan düsünürleri, özellikle de Aydinlanma filozoflarini konusturuyor. Aydinlanma’nin savundugu degerlere siki sikiya bagli felsefe profesörümüzün Askeristan’dan baslayip sirasiyla Yararistan, Ortakistan, Özgüristan güzergâhinda ilerleyen çileli yolculugu, “epey eglenceli” –“güler misin aglar misin” tarzinda– bir insanlik dramina dönüsüyor. Iyi ki, yolu bir ara –rüyada da olsa– “sinifsiz toplum” düsünü hayata geçiren Emekistan’a düsüyor da, içimiz biraz olsun rahatliyor. Çok geçmeden, yanimiza “Minerva’nin Baykusu”nu da alarak hep birlikte bir “düsülke”nin, Esitistan’in yollarina vuruyoruz: Umuda dogru o bitimsiz yolculuga…