Bu kitap, Türkiye’de son yillarda entelektüel ve akademik çevrelerin dolayli veya dolaysiz en fazla tartistigi üç meseleyi, postmodernite, sivil toplum ve Islâm’i elestirel bir yaklasimla ele aliyor, onlarin arasinda teorik bir bag kurmaya girisiyor. Bununla beraber, söz konusu üç mesele, genellikle yapilageldigi gibi, birer “akim” olarak degil, kendi dogalarinda içkin karsitliklarin belirledigi toplumsalliklar olarak sosyolojik bir çözümlemeye tâbi tutuluyor. Herkesin kendi yasam tarzini bir kültüre dönüstürme durumu (postmodernite), ister istemez çogulluk temelinde yükselen bir yapiyi (sivil toplum) zorunlu kilarken; o çogulluklardan biri olan Islâm’a da her yasam tarzi gibi kendini bir kültür olarak sunumlama imkâni saglamaktadir. Buna karsilik, postmodernite ve sivil toplum, tek’in hâkimiyetini yadsirken, Islâm tevhid’i, dolayisiyla tek’i esas alan bir görünüm sunmakta, öyle de algilanmaktadir. Oysa fark edilmesi gereken, hem postmodernitenin, hem sivil toplumun bazi önemli yanlarinin Islâm’a sirâyet ettigi; bu sayede tek hegemonik bir kültür dünyasi dayatma potansiyelinin artik Islâm için de zayifladigidir. Buna ragmen, kitapta postmodernite, sivil toplum ve Islâm arasindaki etkilesimlerin açik uçlu bir gerilimi içerdigi vurgulanmaktadir. Öyle ki, bizi artik toplum birliginin olmadigi, çok kültürlülügün yayildigi çogul bir ortam ile tek bir hakikatin ve söylemin hâkimiyetine giden yol arasinda yalpalatabilecek bir gerilimdir bu: Moderniteden kopusu pre-moderniteye, sivil topluma yönelisi aniden despotluga saptirabilecek bir gerilim…(Tanitim Bülteninden)