Politik hukukbilim, hukuku insan deneyiminin ‘politik’ bir yönü olarak ele alan hukuk bilimi dalıdır. Hukukun, insan deneyiminin ‘politik’ kısmının bir veçhesi olarak anlaşılması gerektiğini iddia eder. Politik hukukçular, ne ütopist ne de evrensel bilgi arayışındaki filozoflardır; onlar politik düşünürlerdir; dünyayla, olduğu hâliyle çalışırlar. Politik hukukbilim, siyasi otoritenin nasıl oluşturulduğu sorusunun, hukuk düzeninin mahiyetini anlamanın anahtarı olduğunu savunur.
Politik hukukbilim, Bodin’in 16. yüzyıldaki çalışmalarından Schmitt’in 20. yüzyıldaki eserlerine kadar uzanan ortak bir Avrupa söylemi olarak gelişmiştir. Bodin, Grotius, Pufendorf, Montesquieu, Hauriou, Romano, Heller ve Schmitt gibi çığır açıcı hukukçuların pek çoğu hukuk uygulamasında da yer almıştır. Hamilton, Burke ve de Tocqueville gibi bazıları, hukukçu olarak yetişmiş ancak başka özellikleriyle tanınmıştır. Hobbes, Spinoza, Rousseau ve Hegel’in de dâhil olduğu diğerleri ise genellikle siyaset felsefecileri olarak kabul edilmiştir. Ancak hepsi politik hukukbilime dikkate değer katkılarda bulunmuştur.
Alanında yazılmış en önemli çalışmalardan biri olan elinizdeki kitap, politik hukukbilimin doğuşu, gelişimi ve çağdaş hukuk felsefesi açısından önemini ele alıyor.