Imam-Hatip modeli, Islam egitim geleneginin devlet himayesindeki Nizâmiye Medreseleriyle baslayan Selçuklu-Osmanli-Türkiye tecrübesi çizgisinde gelinen noktayi temsil eden Türkiye’nin kendine özgü Islam egitim modelidir. Bu modelin fikri temelinde “geleneksel” ve “modern” referanslar arasinda bir uyum bulma çabasi yer almaktadir. Fikrî ve uygulamaya yönelik temelleri Cumhuriyet öncesi dönemde bulunan bu model, Cumhuriyet döneminde Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile hukuki temelini kazanmis ve Türkiye’nin kendine özgü gelistirdigi bati disi modernlesme sürecinde, kendisinden talep ve beklentilerin çesitlenmesiyle niteliksel dönüsüme ugrayarak günümüze kadar gelmistir.Bu model, özellikle 11 Eylül sonrasinda uluslararasi bir ilginin odagi haline gelmistir. Türkiye’nin bu tecrübesi Pakistan, Afganistan, Endonezya gibi Müslüman ülkelerdeki medreselerin reform çabalarina bir model olarak gösterilmektedir. Iste elinizdeki bu kitapta, Imam-Hatip modelinin bilimsel yaklasimla ortaya konulmasi ve reform çalismalarinin yürütüldügü ülkelerden ilginin üst düzeyde oldugu ve resmi makamlariyla da Imam-Hatip modelini kendi sistemleri için talep eden Pakistan medrese egitim sistemiyle karsilastirilip, uygulanabilirliginin degerlendirilmesi amaçlanmistir.