(…) Kaleme aldigim o eski müzisyenler, duahanlar, zanaat ve meslek sahipleri, örnegin Yahudi berberler, boyacilar, teneke ustalari, baharatçilar, zerzevatçilar, kömürcüler, balikçilar, saatçiler, kuyumcular, hamallar, doktorlar, eskiciler, seyyar saticilar maalesef artik Ortaköy’de yoklar… Onlarin torunlari ve yeni nesil Yahudi kardesler babalarinin veya büyükbabalarinin mesleklerini sürdürmemislerdir.(…)Ne yazik ki sinagoglarda da dualar, ilahiler eski günlerdeki gibi geleneksel klasik Türk müzigi makam ve ezgileriyle okunmaktan çok uzakta. Artik böyle sanatçi kisilikleri ön planda olan hazanlari sinagoglardaki kürsülerde göremiyoruz. Kisacasi güzel olan her seyin çabuk kayboldugu gibi gerçek duahanlar ve bilge din adamlari da yavas yavas kaybolmaktadir. Ayrica, üzülerek söyleyebilirim ki Yahudi cemaatinin terk ettigi yapilar, yetimhanenin Palanga Caddesindeki binasi, Alliance Israelite’in mekâni, Yenimahalle Sinagogu, 18 Akaretler’in o tarih kokan güzelim evleri artik yoklar… Ya da kaderlerine terk edilmis durumdalar…Aaron Kohen, Istanbul’un “yerli” semtlerinden Ortaköy örnegini merkeze alarak yüzyilin basindaki Musevi kültürünü anlatiyor. Bir zamanlar bu sehrin asli unsuru olan, toplumsal hayatin her noktasinda mensuplarim görebilecegimiz Musevi cemaatinin tipki Ortaköy gibi nasil “dagildigini” taniklariyla gösteriyor.O, bir semtin tarihini yaziyor, okuyucularim da kendi semtlerinde kaybettiklerinin muhasebesini yapmaya çagiriyor.