Kristin Ross müthis bir sey yapiyor bu kitabiyla: Paris Komünü’nün ardindan gelen yorumlarin yarattigi sahte ikilikleri –anarsizme karsi komünizm, köylüye karsi isçi, Fransiz cumhuriyetçiliginin sahiplendigi komün ile reel sosyalist gelenekteki komün vs.– bir kenara birakiyor ve Komün’ü yetmis iki günün sonunda katliamla sona ermis bir “trajedi” olarak yorumlamayi reddediyor. Ross’a göre, Komün’ün degerlendirildigi iki baglamin, Soguk Savas’in sona ermis ve Fransiz cumhuriyetçiliginin tükenmis olmasi, Komün’ü bu iki kisitlayici baglamin disinda ele almanin önünü açiyor ve bu sayede solu canlandirarak günümüzün meseleleriyle yüzlesmesine imkân sagliyor.  Ross, geleneksel solun hep yaptigi gibi olup bitmis ve “basarisiz olmus” bir tarihsel olay olarak görülen Komün’den “dersler çikarmak” yerine, Komün öncesinde, sirasinda ve sonrasinda olusan kültürün, Komün’ün katilimcilarinin kendi fikriyat ve pratiklerinin izini sürerek, bunlarin benzer meselelerle –enternasyonalizm, egitim, sanatin statüsü, emegin gelecegi, ekoloji vb.– bogustugumuz bugün için nasil gümrah bir kaynak olabilecegini gösteriyor. Komün öncesinde toplantilar ve kulüplerde konusulanlarin, sonrasinda da hem katliamdan kurtulanlarin hem de fiziken orada olmasalar da zihinleri ve yürekleriyle Komün’e destek vermis Kropotkin, Morris ve Marx gibi düsünürlerin fikriyatinda yarattigi devrimci etkinin izini sürüyor.