Yahudi Soykirimi Sirasinda Kofman Ailesinin
Fransa’da Yasadiklarina Dair Çok Çarpici Bir Anlati.
Bir Kadin Filozofun Kaleminden Unutulmaz Bir Hikâye.
Gerçekten de bir daha göremedik babami. Bir ha­ber de alamadik, sadece Drancy’den yollanmis bir kart, menekse rengi mürekkeple yazilmis, üzerindeki pulda Maresal Pétain’in resmi var. Bir baskasinin eliy­le Fransizca yazilmis. Genelde bizimle iletisim kurar­ken kullandigi diller olan Yidisçe ya da Lehçe yaz­masini yasaklamislar elbette …. Savastan sonra, Auschwitz’den vefat ilami gel­di. Toplama kamplarina gönderilmis diger sür­günler geri döndüler. Bir Yom Kippur günü, si­nagogda, tehcir edilmislerden biri babami Aus­chwitz’de görmüs oldugunu iddia etmisti. Orada bir sene hayatta kalmis. Kapo olmus Yahudi bir kasap (ölüm kampindan döndükten sonra, Ro­siers Sokagi’nda tekrar dükkân açmisti), çalisma­yi reddettigi bir gün onu kazma darbeleriyle öl­düresiye dövmüs ve canli canli gömmüs: O gün Sabatmis: “Hiçbir kötülük yapmadi,” demisti, “sadece biz kurbanlar ve cellatlar için Tanri’ya dua ediyordu.”
Bunun için, baska pek çoklariyla birlikte babam da bu sonsuz siddete maruz kalmisti: Auschwitz’de ölmek, hiçbir ebedi Istirahate saygi gösterilemeyen, gösterilmeyecek bu yerde. 
SARAH KOFMAN