Adrian, her sabah bindigi metro treninde, bir gün yabanci insanlarin hayatlarini görebildigini kesfeder. Evet, insanlarin zihinlerini okuyabiliyor ve beyninde bazi görüntüler beliriyordur. Gerçekle hayal arasinda gidip gelmeye baslar. Nedir bu? Bir hediye mi? Yoksa bir lanet mi? Belki de deliriyordur! Hayatinin anlamsizligindan kaçmak isteyen Adrian’in artik bir misyonu vardir. Nedir bu misyon ve bunun sayesinde kendi kaderini degistirebilecek midir? Çok uzun zamandir onu izliyordu. Ama kiz farkinda degildi. Camdan disariyi seyrediyordu. Metronun karanlik tünellerine dalmisti, camdan gördügü sadece kendi yansimasiydi. Öyle dalmisti ki, yoksa kendisi mi böyle oldugunu düsünüyordu? (…) Bedeni orada ama akli baska yerlerdeydi. Birden, bir gülümseme belirdi yüzünde; dudaklarini sikti, gözleri bugulandi. Kendini huzursuz eden bu dalgalanmayi bastirmaya çalistigi her hâlinden belli oluyordu. Bos bos bakan gözlerinden gözlerini kaçirdi, tepeden tirnaga tüm vücudunu süzdü. (…) Böylesine güzel bir kiz nasil mutsuz olabilirdi? Kim ona kötülük yapmaya cesaret edebilirdi? Birden ayaga kalkti ve Chatelet Istasyonu’nda indi. Öylece ortadan kayboldu. Ardindan bakakalan Adrien’in ruhunda koparacagi firtinayi hiç düsünmeden. Zavalli… Saskin ve mutsuz…