“Ölüm yasama iradesinin ve daha da özelde onun için temel ve elzem olan bencilligin tabiatin akisi içinde aldigi büyük tazirdir ve varolusumuz için bir ceza olarak düsünülebilir.Ölüm maddi-hissi hazla dogumun birlesip olusturduklari dügümün aciyla sanciyla çözülmesidir; o siddetli yikimdir ve hakiki tabiatimizin temel hatasini disaridan haykirir: Büyük uyanistir ölüm.”Ölüm hayatin neresinde? Hayat ölümün neresinde?Ölümü hayatin tam göbeginden sürüp çikarmanin ve basimizdan ustaca savusturmanin en sofistike yollarini kesfetmek bize ve yasadigimiz dünyaya neye maloldu? Yasadigimiz hayati kendi ellerimizle cehenneme çevirdigimizi artik en ayak direyiciler bile itiraf ederlerken, bu cehennemde ölümü hayatin içinde tuttugu yerden ve o yere bagli olarak haiz oldugu agirliktan etmenin faturasini görmekte hâlâ ayak direyecek miyiz?O halde ölümü yaptigimiz hesaplarda sürekli göz önünde bulundurmanin verimli yolu hangisidir? Kendi ölümümüzü büyük ve önemli bir hadiseye nasil çevirebiliriz? Bir son olarak degil, hayatin kurucu olusturucu bir parçasi olarak ölüme dair canli bir kavrayisa nasil sahip olabiliriz?..Ölümü tekrar hayatin içine çekmenin bir yolunu mutlaka bulmaliyiz.