Milan Kundera’nin roman anlayisinin tam anlamiyla ifadesini buldugu bir doruk: Ölümsüzlük. Ona göre roman, varligi arastirmak için bir araçtir; yazar, ortaya birtakim gerçekler koymaktan çok, çözülmek üzere sorular sorar. Ölümsüzlük’ün yazar-anlatici-kahramani olan Kundera, bu yapitindaki yedi bölümde, ölümsüzlük, yüz, ask, rastlanti gibi farkli romanesk temalardan olusan bir yol çiziyor. Roman birbirinden son derece ayri gözüken, ancak birbirine siki sikiya bagli olaylari ve kahramanlari bir araya getiriyor. Kundera, hepsi birer evren demek olan sahneler kuruyor, bu büyük tiyatro oyununda, rastlantilar, kesismeler, kosutluklar ve karsitliklar Hemingway’le Goethe’yi, Goethe’nin asigi Bettina von Arnim’le varolusunu yasnizlikta arayan Agnes’i, Kundera’yla Profesör Avenarius’ü ayni sahnede, ayni sorunun çevresinde bulusturuyor. Ölümsüzlük’ün kahramanlari bir hareketten, bir olustan, kendilerini asan bir kavramdan doguyorlar; yazar, kitabin içindeki varligiyla bir açidan kahramanlarin durumlarinin yansidigi bir ayna görevi görüyor. Romanlarinda müzikal tekniklerin büyük etkisinin görüldügü Kundera, bu romaninda da tekanlamliligi reddedisini ortaya koyan özgün çoksesliligini koruyor. Böylece bir basyapit ortaya çikiyor: Ölümsüzlük, edebiyat hakkinda, edebiyatin sahip oldugu malzeme ve olanaklari hakkinda olaganüstü bir düsünme serüveni.