Bu kitap, paraya çok sikisildiginda babaannenin cebe sikistirdigi yüklü miktardaki harçligin yarattigi duyguyu hatirlatiyor: Sevinç ve daha fazlasina duyulan utanmaz ihtiras… Feyyaz Yigit daha ilk eserinde edebiyat ustalarinin uzun yillar içinde eristigi bir mahareti kazanmis görünüyor. Donuklugun içindeki hareketi, saçmaligin içindeki sagduyuyu, siradanligin insana umut veren mucizesini ve beklenmeyen seyleri aslinda nasil da bekledigimizi bize zahmetsizce sergileyiveriyor.
(Aziz Kedi)
*
Hayatimin tümüne “oldugu kadar” ismini verdim.
Öyle güçlü bir zirh ki “oldugu kadar”. Her zaman ve her seye, gerekli veya gereksiz söyleyiver gitsin. Kendi kendine durdugun yerde arka arkaya bes bin kere söyle istersen. Tanidigim ve tanimadigim herkes, biliyorum ki oldugu kadariyla yetiniyor. Dünya çirkin bir yer olsun istiyorsan, “oldugu kadar” çirkindir. Birisini çok mutlu etmek istersen eger, “oldugu kadar” mutlu edersin onu. Oldugu kadari seni rahatsiz ediyorsa, ona yine oldugu kadar itiraz edebilirsin.
“Oldugu kadar” dünyadaki bütün sorulara verilebilecek en güçlü cevaptir. Ama yine de hiçbir zaman “TAM” olarak tatmin edemez kimseyi. Özü geregi yine “oldugu kadar” tatmin etmek zorundadir. Tam degilse eksiktir, eksik “oldugu kadar” tamdir.