Tanidigim iki anneden biri çocugunun yemedigi yemekler yüzünden dertli. Kasikla pesinden kosturanlar, her aksam ayni yemegi pisirenler, televizyon ya da türlü saklabanliklarla yemek yedirenler, “Aman yesin de ne yerse yesin diye abur cubura göz yumanlar” bizim kültürümüzde hiç de alisilmadik görüntüler degil.
Peki bu tutumumuz ne kadar dogru?
Elinizde tuttugunuz kitap bebeklerin kati gidaya geçisiyle baslayan besinle olan saglikli iliskileri için mükemmel bir rehber. Oglum bir yasina gelmeden önce okuma sansi buldugum bu kitap sayesinde yukarida bahsettigim sikintilari yasamadim. Simdi bazilariniz
“Çocuklarin dogustan gelen istahlari da var ama, sen sansliymissin” diye düsünecekler. Buna katilmiyorum.
Yemekle iliskimiz bir istah sorunundan çok bir davranis sorunu. Bu baglamda o tabak bitecek!, kontrolü çocuklara devreden, onlari “agzina kasik sokulan” bir objeden, hayatiyla ilgili kararlari vermeye muktedir bir kisiye dönüstüren bir felsefe…
Ezbere düsüncelerin, nesilden nesile aktarilan önyargilarin kirildigi bir nokta bu… Insanlik için küçük daha sakin anneler,
daha mutlu çocuklar için büyük bir adim… Deneyin ve görün.
Damla Çeliktaban, Uzay’in Annesi, Habertürk Gazetesi Yazari, HThayat.com Genel Yayin Yönetmeni