Annesinin yüzünün sararmasi, solgun bakislari, gözlerindeki parlakligin gitmesi, nefeslerindeki tutukluk onu korkutuyor, merhamet ve sefkati, hüzün ve kederi ayni anda yasiyordu. Annesinin gögüs kafesinde ruhunun çirpindigini görünce Muhammed’in yüregi parçalaniyordu. Âdeta güçlü bir el onu lime lime ediyordu. Gördükleri karsisinda korkusu daha da artti ve egilerek annesine seslendi. Fakat annesi cevap vermedi. Son nefeslerini veriyordu. Basina gelecek felaketi anladigi an yüregini daglayan aciyi, içini saran yetimlik atesini hissetmeye baslayan Muhammed hiçkiriklara boguldu. Yine de annesine son demlerinde aci yasatmamak için gözyaslarina hâkim olmaya çalisti.Âmine ruhunu teslim etti.Muhammed ve cariyesi Habesli Bereket, annesi Âmine’nin vefatindan sonra babasi Abdullah’in evinden büyük eve, dedesi Abdulmuttalib’in evine tasindi. Abdulmuttalib’in ölümünden sonra da bu yetimin himayesi amcasi Ebû Talib’e geçti.Yazar, “O, seni bir yetim iken seçip barindirmadi mi” âyetiyle vurgu yapilan Hz. Peygamber’in çocuklugu ve gençligini bütün hissiyati, metaneti ve sabriyla roman örgüsü içinde vermeye çalismaktadir.