Japon siirinde kiraz çiçeklerine dair yüzlerce, binlerce siir söylenmisti… Eskiler çiçeklerin açmasini sabirsizlikla bekler… dalindan düsüp giden çiçeklere hüzünlenirdi… defalarca, tekrar tekrar ayni seyleri dillendiren sayisiz siir yazilmisti… Sachiko küçük bir kizken, bu siirler ona çok siradan gelir, pek duygulanmadan okuyup geçerdi. Yillar geçip yasi ilerledikçe eski zamanlarda yasamis bu insanlarin sadece hos ve zarif bir söz söyleme kaygisinda olmadigini fark etmisti. Kirazlarin çiçek açmasini nasil özlemle beklediklerini… sonra en görkemli zamanlarinda dökülüp giden çiçeklerin yarattigi hüznü… Sachiko da ruhunun derinliklerinde hissetmeye baslamisti.Nazli Kar bir döneme, farkli bir cografyaya,Japon algisina, kültürüne bir yolculuk gibi…Dört kiz kardesin odaginda gelisen bir “kadin romani”. Yazar, satirlarinda gelenek ve modernlik, Dogu ve Bati kavramlarini sorgularken okuyucusunu da kendisine katilmaya davet ediyor. Kitap adini, Japon siirindeki bir söz sanatindan aliyor. Kiraz çiçeklerinin baharda dallarindan dökülmesini kar zannetmek…Kitabin kurgusu da bu imgeye uygun bir biçimde mevsimlerin döngüsünü aktariyor, zamanin geçisine duyulan hüznü bize ulastiriyor.