Egitim, klasik tanimiyla, istendik yönde bir davranis degistirme sürecidir. Fakat bir eylem ya da davranisin ahlaken degerlendirilebilmesinin ön sarti, baskalarinin varligina ragmen failinin, onu özgürce, bilerek ve isteyerek gerçeklestirmesidir. Zira ahlak, her zaman özgür istenci ve ötekini ya da ötekilerini dolayisiyla toplumu varsayar. Aklini kötü tutkulara ya da baskalarinin iradesine esir kilan ve davranislarinda ötekini hesaba katmayan bir insan özgür, erdemli ve nihayetinde mutlu olamaz. Bu ise Kantçi bir söylemle ifade edilecek olursa insanin kendi suçudur. Ancak Rousseau’ya göre bu suç ve de günah sonradan ortaya çikmis yapay bir durumdur. Zira insan, orijinalinde, dogasi geregi iyi, özgür ve mutludur. O hâlde, insan, dogasina uygun olarak aklini bütün kötü etkilerden ve yapay bagimliliklardan arindirarak öylece eyleyebilmelidir ki bu da yine bir egitim meselesidir. Egitim, modern dünyanin olanca çürümüslügüne ragmen insanin, kendi dogasini kesfetmesine imkân taniyan, toplum içerisinde dogal özgürlügünü ve mutlulugunu tesis edebilmesini mümkün kilan en etkili araçtir. Bu çerçevede Rousseau’nun natüralist egitim teorisi, uygar toplum düzeninde, dogal ve bu anlamda özgür, erdemli ve mutlu insanlar yani yurttaslar yetistirerek çaginin siyasi ve toplumsal davranisini kökten degistirip ahlaki zemine oturtacak bir “yeni sivil toplum projesi”dir. Rousseau’da egitimin toplumsal temelleri, insan dogasinin akil yoluyla ehlîlestirilmesine dayanirken ahlaki temelleri bizzat orijinal insan dogasina dayanir. Yurttaslik, insanaklinin ve dogasinin egitim yoluyla ahenkli bir sekilde isletilmesinden vücuda gelen bir mutluluk durumudur ve egitimin de nihai eregidir.