Cennet çiçekleri, gönül meyveleri, gözlerimizin sevinci, Ilâhî ihsan ve riziklar olarak nitelenen çocuklar ayni zamanda ana babalar için emanet, sorumluluk ve imtihandirlar.Çocuk yetistirme, ona sevgi ve sefkat gösterme, onunla ciddi olarak ilgilenme, yaratilistan sahip olunan duygular olmasaydi, herhalde anne babalar veya onlarin yerini tutan yakinlar çocuk yetistirmenin gerektirdigi sabir ve tahammülü gösteremez, kendi beden ve ruh ihtiyaçlarindan fedakârlik ederek onlarin dertlerini yüklenemez, ihtiyaçlarini karsilayamaz, terbiyeleriyle mesgûl olamazlardi.Peygamberimiz Hz. Muhammed[s.a.v], iyi ve müsfik bir baba idi; çocuklarina samimi ve içten bir sevgi besliyor, yeri geldikçe bu sevgisini izhar ediyordu. Çocuklariyla olan iliskileri sadece maddî ve geçici duygulara degil, köklü fikirlere ve derin sevgiye dayaniyordu. Onlarin dünya ve âhiret hayatlarinda gerçekten mesud, bahtiyar ve basarili olmalarini istiyordu. Bu sebeple kendi çocuklarina ve bütün çocuklara iyilik, takva ve ahlâkî mükemmellik gibi ebedî degerleri miras birakti. Anne babalar, her alanda oldugu gibi çocuklarini yetistirirken muhakkak bu mükemmel modeli esas almalidirlar.