“Duygularimi siirle aktaramam, sair degilim; kendimi gölgeler ve isikla ifade edemem, ressam degilim; düsüncelerimi hareketlerle de açiklayamam, dansçi degilim. Ama bunlarin hepsini seslerle yapabilirim. Ben bir müzikçiyim. Yarin Cannabich’lerin evinde, sizin dogum ve isim gününüzü kutlamak için piyano çalacagim. Sevgili Babacigim, size, müzikte yeni hiçbir seyin bestelenemeyecegi yillari görecek kadar uzun bir yasam dilerim…”Tam adi, Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus’tu. Sonraki yillarda “Theophilus” adi, önce Almanca karsiligi “Gottlieb”e (Tanri’nin sevdigi), ardindan da sözcügün Fransizcasi “Amadé”ye dönüsecek, müzik tarihi onu XIX. yüzyildan itibaren “Wolfgang Amadeus Mozart” olarak anacakti.Tanri’nin mucizesiydi aslinda… Her ne kadar besteci bir babanin çocugu, ögrencisi ve ideali olsa da çocuk yaslarinda parlayan dehasinin karsisinda imparatorlar, imparatoriçeler egilecek, çagdasi meslektaslari bestelerine duyduklari hayranligi dile getirmekten yüksünmeyecekti. Daha 6 yasinda ilk defa gördügü notalari yanlissiz çalabiliyordu. 35 yillik yasaminda olaganüstü besteler üretti, soluk almadan çalisti. Çevresinde bulunanlara günde onlarca defa, kendisini sevip sevmediklerini sorar, saka için bile olsa cevap olumsuz olursa derin bir korkuya kapilir ve hemen gözleri dolardi. Hep çocuk kaldi. Yasamini mektuplara sigdiracak kadar çok yazdi. Çok basarili oldu, hep âni yasadi, çok kazandi, çok kaybetti, borçlu olarak öldü. Yasami yarim kaldi, yas 35, yolun sonuydu, ortasi degil…Ince Kapak: –