Mantik, kurucusu Aristoteles’in ardillarinin adlandirdiklari gibi, dogru düsünmeye yönelik bir araçtir. Bir bakima “düsüncenin grameridir.” Nasil ki insan, dilbilgisini ögrenmeden belirli bir dili konusuyorsa, mantik ögrenmeden de çikarimlarda bulunur. Yine nasil ki insanin, dili dogru kullanabilmesi için dilbilgisine ihtiyaci varsa, dogru akil yürütebilmesi, dogru çikarimlarda bulunabilmesi için de mantik ögrenmeye ihtiyaci vardir. Bundan dolayi mantik, asirlarca, bir propedeotik –belirli disiplinlere ve bilimlere yönelik hazirlayici bir alan, bu disiplinlerden ve bilimlerden önce ögrenilmesi gereken bir araç- olarak anlasilmistir. Ancak bu araç klasik mantikta oldukça sinirli bir düsünsel alana yönelik kullanilmistir. Baglaç mantigina, sinif-üye iliskisine dayanmayan çikarimlara, günlük tartismalardaki argümantasyonlara ve matematiksel çikarimlara yer verilmemistir. Gottlob Frege’nin modern mantigi kurmasiyla klasik mantiktaki sinirlilik ortadan kaldirilmistir. Tüm anlatimlarin sembollestirilmesine, en karmasik ifadelerin bile çözümlenerek anlasilmasina ve denetlenmesine imkân verilmistir. Elinizdeki çalisma, mantiktaki Frege sonrasi bu gelismeler baglaminda ele alinan giris niteliginde bir iki degerli modern mantik kitabidir.