Birkaç yıldır ‘yapı’ sözcüg?ü çes¸itli anlamlara çekilebilen bir hal aldı. Kendi eski ve kesin deg?erini örneg?in bir ispatın, bir romanın veya bir devletin yapısı söz konusu oldug?unda korumakla birlikte, günümüzde çok moda olan ve hatta ismini bile verdig?i bir felsefi sistem içinde çok daha iddialı bir teknik kullanıma da kavus¸tu. Kafa karıs¸ıklıg?ı bunun sonucudur. Artık benim çalıs¸malarım da yapısalcılıg?ın tezahürleri veya yazıldıkları tarihlerden ötürü ön belirtileri arasında sayılıyor ve yazarına göre bu durum bir övgü ya da eles¸tiri nedeni oluyor. Hatta bazı genç yapısalcılar, ög?retideki ve ög?retinin esinledig?i yorumlama tekniklerindeki ilerlemeleri izlemekte gösterdig?im yavas¸lık veya beceriksizlik kars¸ısında sabırsızlıg?a kapılarak, daha usta ya da daha ortodoks düs¸ünürlerin benim dosyalarımdan ne gibi sonuçlar çıkarabileceklerini örnekler vererek bana ög?retiyorlar. Bu iyi niyetli ama mesnetsiz çabalara artık bir son vermek istiyorum: Yapısalcı deg?ilim ve olup olmamak gibi bir derdim de yok. Ben bir filozof deg?il, bir tarihçi olarak, en kadim tarihle ve tarihin akılcı yöntemler içinde eris¸ilebilecek en uç sınırıyla ilgilenen bir tarihçi olarak çalıs¸ıyorum; yani genetik olarak birbirine akraba oldukları bilinen alanlardaki birincil verileri gözlemlemekle, sonra da bu birincil verilerden bazıları arasında kars¸ılas¸tırmalar yaparak onların ortak prototiplerinin olus¸turdug?u ikincil verilere uzanmaya çalıs¸makla yetiniyorum; bunu yaparken de bas¸tan kabul edilmis¸ fikirlerim, evrensel olarak geçerli sonuçlara eris¸mek gibi bir umudum yok.
Dumézil’in üç ciltlik muazzam çalışması Mit ve Destan’ın son cildi Roma Tarihleri ile, karşılaştırmalı filolojinin bu başyapıtının serüveni Türkçede tamamlanıyor.