1903 Nisan’inda, 17 yasinda bir genç kiz, elinde bavulu, etrafindaki ya görkeminden büyülenmis bir halde Roma’nin orta yerinde dikiliyordu. Türkiye’de, Avrupa’da, Amerika’da yasadi. Büyük savaslar gördü. Büyük sanatçilarla birlikte oldu. Büyük bir ressam oldu. 1954’te New York’ta kimsesizler mezarligina gömüldügünde, ardinda hep sinirlarda yasanmis bir hayatin hatiralarini birakti.Mihri Müsfik, 20. yüzyilin basinda Türkiye’de kadin olarak “var olma” savasina kendini adamis bir figürdü. Ayni yüzyilin sonunda, ayni cografyada çevirmen Ulas Ekin adim adim Mihri Müsfik’in izlerini takip edip Istanbul’u, Roma’yi, Paris’i arsinladi. Gerçekte Mihri Müsfikin izinden giden kahramanini nefes nefese kovalayan bir yazar miydi yoksa sadece âsik bir erkek mi?Metinden çok yayinlanan fotografa takiliyor gözüm. Mihri Hanim otoportresinin önünde poz vermis. Elinde firçasi, basinda boneye benzer 1920lere has sik sapkasiyla görünüyor. Simdi fark ediyorum. Olgun bir kadin var karsimda. Kirkini devirmis bir kadin. Ne zaman geçti onca yil? Geride biraktigi her sehirden bir yara devralmis gibi bakislari. Her asktan, her ayrilistan, altinda yasadigi her gökten bir iz var bu sefer Mihri Hanim’da. Gelecek, her zamanki gibi gözdagi veren müphem bir bosluk..