Ben iki kez dogdum: Ilkinde 1960 yilinin Ocak ayinda, Detroit için inanilmaz derecede dumansiz bir günde kiz olarak ve daha sonra tekrar 1974 yilinin Agustos ayinda Petoskey’de bir acil kliniginde, ama bu defa ergenlik çaginda bir delikanli olarak.  Bu cümleyle basliyor, içinde bulundugumuz yüzyilin en büyük romanlarin biri olarak gösterilen Middlesex. Kusaklar boyunca ondan ona geçip sonunda küçük bir kizin, Calliope Stephanides’in bedeninde çiçeklenen bozuk bir genin hikayesi bu. Genin yolculugunun sonlandigi yerde, Calliope’nin kendi yolculugu basliyor, karsisinda ise o yaman soru: Bizi biz yapan sey nedir; genlerimiz mi, seçimlerimiz mi? Ve böylece dinlemeye basliyoruz Stephanides ailesinin Osmanli Bursasi’ndan Henry Ford’un Detroit’ine uzanan, çagin tüm gelgitlerinden nasibini almis seksen yillik büyüleyici öyküsünü. Koza Han, Izmir yangini, hayalleri tasiyan dökük gemiler, fabrika dumanlari altinda kipirdanan Detroit, içki yasagi, ayaklanmalar, onca hayal kirikligina ragmen tükenmeyen olasiliklar… Sonunda birlesip Calliope Stephanides’i olusturacak tüm parçalar.   Eugenides dokuz yilda yazdigi Middlesex’te üç kusak ve iki kitaya yayilmis bir aile hikâyesini tabulara ve dogmalara alayci bir dille karsi çikarak, inanilmaz bir akicilikla anlatiyor. Bugüne kadar 35 dilde yayimlanan ve üç milyonun üstünde okura ulasan Middlesex, bir modern zamanlar destani. Ve tüm destanlar gibi, kahramanlarinin hikayesinden çok daha fazlasini söylüyor bize.