Avrupa’nin en narin yazarlarindan Stefan Zweig; gerçek bir kültür insani, hümanist. Genelde sanat özelde edebiyat olmazsa olmazlari arasinda. Hassas bir maneviyat, sevgiyle yüklü bir bakis, hakkaniyet gözeten bir akil Zweig’in varligini tanimlayan unsurlar olarak degerlendirilebilir. Zweig açisindan sanatçi üretmek, daha siki çalismak zorundadir. Zaman kisitlidir. Bir ömre sigdirilabilir olanlarla sigdirilamayacak olanlar arasindaki gerilim Zweig’i da etkisi altina almistir. Ama Zweig sahsinda zamani kisitlayan bir baska odak daha vardir: Dönemin siyasal gelismeleri. Nazilerin iktidara gelmesi Zweig’i yerinden yurdundan eder, bir daha geri dönmemek üzere ülkesini terk eder. Mektuplari bu terk etme sürecinin sancilarini ele verir, umudun parça parça azalmasini, kültüre duyulan inancin içeriden ve disaridan yikilmasini, bir yazarin koyulasan hayal kirikliklarini, sonu intihara uzanan bir hayatin dökümünü yansitir. Eve dönüs imkânsiz hale gelince kiyici huzursuzluklar bas gösterir, “onurlu” olmak hiç olmadigi kadar önem kazanir: Ancak simdi içinde yasadigimiz huzursuz günler daha sürecek gibi. Ben de davranislarimi degistirecegim. Evimde arama yapildigi için o günlerde Salzburg’u terk etmistim, onurlu oldugum için de oraya yine dönmeyecegim… Zweig’in mektuplari sanatçinin hayatindaki sevinç pariltilarini oldugu kadar acilarini ve kirilma noktalarini da okurla bulusturan kuvvetli metinler.(Tanitim Bülteninden)