“- Bir kez bir ülkede, dedi Özgür, hosgörü yok, düsünceden, düsünmekten korku yayginlastiriliyorsa ne parlamentosu, ne özgürlügü be; ne demokrasisi?.. ‘Ya tam susturacagiz; ya kan kusturacagiz,’ diye bas bas bagiriyor adam. Yani onun gibi düsünmedin mi yasak koyuyor, öldürecek seni… Sonra da elini kolunu sallayarak dolasabiliyorsa hangi özgürlük be? Birak ki elini kolunu da sallamiyor bosu bosuna; bomba salliyor, biçak salliyor, kursun sikiyor… O slogani atmaktan daha büyük suç da yoktur aslinda, demokrasi deniyorsa…’Nergis ve Korhan, Özgür’ün ekseninde ülkedeki kaostan kaçip denizin mavisine siginanlar… Sadece onlar da degildir. Çevrelerinde kendileri gibi olan aydinlar ve maviyi bir siginak olmaktan öte gören ülkenin yeni burjuvazisi, yerli halk da vardir. Onlar için siginaklari olan “mavi” ülkenin geri kalani gibi karanliktan azade degildir. Çok geçmeden kendileri de bunu yasayarak ögrenirler. En çok da Nergis ögrenir. Nergis’in kimliginde kadin olmanin, aydin olmanin, geldigi sinifin çeliskileri içinde kabuk degistirmenin savasi vardir.’- Gazetelere bakamiyorum, içim karariyor… Kiyim, öldürme, öldürüsme… Radyoda o, televizyonda o… Koca toplum çildirmis. Bir deliyi iyilestirmek ne güç bir istir… Deliler yiginiyla, hem de birbirini azdiran deliler yiginiyla kim bas eder? Sonunda bu bahçeye de soktular… Özgür’ü sevmesem, hani… Valla… Insan ne halt edecegini sasiriyor…'(Tanitim Bülteninden)