Eylül, hayata tek basina meydan okuyan genç, güzel, bir o kadar da yetenekli bir oyuncu. Farkinda olmadan onunla tanismis olabilirsiniz, bir arkadas yemeginde onunla oturup çene çalmis olmaniz mümkün, hatta hayal meyal hatirladiginiz uzak bir akrabaniz dahi olabilir. Çünkü onun sahnesi baska insanlarin hayatlari, büründügü karakterlerse gerçeginden asla ayirt edemeyeceginiz maskeler. Onun izini sürmeye çalisirsaniz açikçasi biraz zorlanirsiniz çünkü öyle tedbirli ki insanlarin sirlari açiga çikmasin diye kendi hayatini bir kalede yalnizliga mahkum etti. Ta ki tesadüfen yoldan geçen birileri onun issiz kalesini bulup maskelerin ardindaki Eylül’ü sicak gün isigina çikarana dek… “Profesyonel kandirikçi.” Evet, ben tam olarak buydum. Patronumun sordugu sorulari kafamdan def etmek için Voyage FM’i son ses açtim. Kandirmak… Benim isim yalan söylemekti. Yalniz tek ayak üstünde degil, amuda kalkip parende atip havada karada hikâyeler düzmekti. Tüm bu birkaç saatlik, su köpügü hayatlar içinde benim hayatim var miydi yok muydu kestiremiyordum. Kendimi insan formunda bir cast ajansi gibi hissediyordum. Kendim sandigim insan, sahte senaryolara oyuncu yetistirmek için kendine bakan, spor yapan, arastirip duran bir tür saçmaliktan ibaretti.