1814 yilinda yayimlanan Mansfield Park için Jane Austen’in basyapiti denebilir. Jane Austen’in bu roman özelindeki anlatim teknigi çetrefildir, dil kâh açilip genisler kâh kapanip daralir; bazen semboller ve metaforlar yüklenir; dildeki bu dalgalanmalar anlatilmak istenen olaylarla dogrudan alakali tabii: burjuva orta sinif ailesi. Sürekli doldurulmaya çalisilan ama bir türlü dolamayan, hep fire veren bir bosluktur aslinda burjuva aile hayati: iliskiler sikici, degerler yüzeyseldir, arzular ve tutkular yükselme ve itibar kazanma hirslarindan ötürü daima bastirilir; arzunun engellenmesi mevcut kimlikleri içten içe bunalima sürekler. Karakterler çözülüp dagilir ama yeniden toparlanamazlar. Jane Austen bu yapitinda burjuva varolusunu gerçekçi bir tarzda açiga vurur, bu esnada aile kurumunun, iktidar iliskilerinin, zenginlesme tutkularinin kuvvetli bir elestirisini yapar, mevcut sikici varolustan çikis için de kendi üzerine kapansa da bir imkan olarak aska isaret eder: En seçkin yazarin kaleminden bile bundan daha degerli bir mektup çikmamisti. Zaten bir kadina duyulan askin coskusu, onu yazan yazari asar ve yazdigi nasil olursa olsun onun için mutluluk kaynagi olurdu… Her ne kadar ask bir imkân olarak belirse de, burjuva iliskilerinin sarpa sarmasindan ötürü “mutluluk kaynaklari” kurur; kabaran duygu selleri disari akamadigi için içeriyi asindirir, özneler zamanla solar… (Tanitim Bülteninden)