Ölüm bile kalp kirikligini almiyor. Kalp, kalbi kiran karsisinda kaçinilmaz bir çekingenlik, yok edilemez bir ritim bozukluguyla çarpiyor. Belki de Yüce Yaraticinin “Kul hakkini affetmem, helallesip gelin!” dedigi yer de tam burasidir. Insan gerçekten de kalp kirmakta mahirdir. Bir söz, bir davranis, bir dokunus, bir ima… Hiç ummadik bir anda ve ummadik biçimde hem de son derece derin oluyor kirilma. Ancak insan kalp kirmada mahir oldugu kadar, gönül almada da mahir… Hiçbir maharet ise kirilan gönüldeki kirilma anina dair o belli belirsiz izi silmeye yetmiyor. Lütfen ama lütfen kalbimi kirma, çünkü içinde sen varsin…***Artik bana kendini sarkilarla anlatma, siir dizelerine gizleme kendini. Ben sözden, nefesten geçtim. Bir cisim olarak düsünme beni, bir ruh olarak baska bir seyim ben; tipki senin gibi biraz anlamli biraz anlamsiz, biraz tanimlanabilen ve biraz tanimlanamayan.Perdeler misali pencerelere asiyorum gözlerimi, ah gelir geçer bu kaldirimlardan diye. Olmuyor.Ah ben kapi esiklerinde uyuyup uyanirken, tastan yastiklara baslarini koyan gölgeler gibiyim pesinde… Yayilsam bir renk olup gökyüzüne ya da binip günesin isiktan atlarina düssem pesine…Yoksun.Ince Kapak: