Çocuklugum 1970 li yillarin Ankara’sinda geçti… Ankara, simdilerin büyük bir kasabasi gibiydi o zamanlar. Binadan çok bos alan vardi, yani yöresi bos olurdu ulasimi güç evlerin. Ana caddeden sonrasi genelde toprak olmasina ragmen, bizim sokaga asfalt yollardan ulasirdik. Sebebi sanirim Merkez Bankasi Evleri idi. Merkez Bankasi evleri, birer dönüm araziye kurulmus, iki katli, bakimli ve zamaninin en lüks binalariydi. Rengarenk çiçeklerle bezeli, agaçlarla, en çok da baharin müjdecisi, kendine has renkleri ve sekilleriyle mis kokulu çiçekler açan leylak agaçlariyla süslü harika bahçeleri vardi. Simdilerde eser kalmamis o görüntülerden. Ihtisam dolu evler, malikâneye benziyorlar disaridan. Bahçe duvarlarindan basliyor gösteris ama bir seyler eksik kaliyor hep, leylak kokmuyor artik o sokaklar. Oralarda gezinerek büyüyen yürekleri, efsunlu rayihalari içine çekerek huzur bulan gönülleri, sayisiz hayata taniklik eden o, lila-yesil gösterisinin her derde deva oldugunu, önünden geçenleri kokulariyla büyüleyerek hayal dünyasina sürüklediklerinden bihaber, kiymislar leylak agaçlarina. Aglamakli gittigim bu yollardan neseyle dönüsümü, Leylak agaçlariyla paylastigim sirlarimi, Rüzgârla birlikte, leylak kokularina karisip uzaklara sürüklenen çocukluk hayallerimi hiç mi hiç bilmiyor yeni sokak sakinleri. Kim bilir, bencileyin, ne kadar çocuk büyüttü hâlbuki o güzelim agaçlarin gölgesi. Kim bilir ne hayaller kuruldu o rayihalar esliginde. Kim bilir neler yasandi o “Leylak Kokulu Sokaklar” da.