Lâl, insan yaradilis ve dogasinin içkin yanini, var olma bilinciyle, insan ruhunun metaforlarini en yakici olan yerinden yakaliyor. Insanin mistik yanini ve insansi dogasini en gerçekçi ve en masum haliyle veriyor. Kor yakiciliginda, titreticiliginde, sarsiciligindaki yerini buluyor. Yesilova insan mahremiyetinin en gerçekçi yaninin, özünün ve ruhunun, yani insan dogasinin sinirlarinda geziniyor. Insanin en duyarli yanlarina dokunuyor.Lâl ’de sözü kanatlandiriyor Nese Yesilova. Sanki lügatte boynu bükük, küskün, sahipsiz ve yetim bekleyen kelimeler onun siiriyle dudaga degiyor, kalbe tasiniyor. Kelimeler nicedir unuttugumuz utançlarin perçeminden tutup ayaga kaldiriyor, unutup sokaga attigimiz sevinçlerin izini buluyor. Modern zamanlarin telaslarinin küller gibi sardigi sakladigi ama asla sogutamadigi yakici korlari elimize, dilimize yeniden koyuyor Nese Yesilova. Sanki hiç açilmamis bir lügatten seçiyor kelimelerini. Sanki hiç dile gelmemis bir kissadan kaderler biçiyor nefsimize.Lâl suskusunda bestelenmis, Leylâ tutkusuyla söylenmis, lâl kizilliginda kâgida düsmüs siirler kalbinizin atesine emanettir artik.