Umut’la birlikte Elif de umutlaniyordu. Elif sevgisini anlatinca hafiflemisti. Korkusu kaybolmustu bir anda. Korkusuz biri oluvermisti! Dogruldu, ellerini Umut’un dudaklarinda gezdirerek gözlerine bakti. Sonra olanca sesiyle haykirdi:”Umutttt seni seviyoruummm!” dedi. Elif’in sesi kuyunun içindeki tüm bosluklara çarpip yankilaniyordu defalarca. Daha hizli bir ses tonuyla bu defa Umut haykirdi sevgisini:“Seni seviyoruuuuummm Elifffff!” Hâlâ kuyudaydilar. En çokKorktuklari yer, en güvenilir yer olmustu bir anda…Umut:“Sunu da söylemek istiyorum! Öyle güzel bir gülüsün, öyle sicak bir bakisin, öyle içten bir dokunusun var ki, melekler yaninda kurs alir yeminle! Seni sevdigimi bir kere daha söylemek istiyorum bu vesileyle!” dedi.Elif ile Umut hayranlikla birbirlerine bakiyorlardi. Santim santim, milim milim dokunuyorlardi birbirlerine. Yillarca burada kalsalardi sorun etmeyeceklerdi, ikisi de halinden o kadar memnundu ki, rüyada olduklarini düsünüyorlardi. Çünkü bu kadar güzel hisler, bu kadar güzel duygular belki de sadece rüyalarda, hayallerde olurdu! Rüyadan uyanmak için birbirlerini öpüyorlar, sanki rüyaya kaldiklari yerden devam ediyorlardi.