Eskinin simyacilarinin metalleri imbikten geçirmek suretiyle aritip damitmaya ve böylelikle bütün metallerin olmak için çabaladiklari seye olus süreçlerini kisaltmaya çalisirken ince bir sanat ve yüksek bir maharetle sürdürdükleri ugras aslinda insanin olgunlasma ve gerçeklesme sürecine de isik tutar. Onlar içyapilari bir dengeye varmadigi için kendisine her seyin bulasmasina geçit veren kararsiz metalleri, dolayisiyla gerektigi gibi nefis tezkiyesi yapmadigindan ötürü, kendisine her türlü kötülügün, habisligin kolaylikla sirayet edebilecegi ham insani, altin gibi kusursuz metale, yani bir ölçü ve denge insani olan “kâmil insan”a çevirmenin arayisi içindeydiler.Insanin zayiflik ve kusurlarindan arinarak askla sabirla olgunlasmanin geçitlerini aradigi bu çileli ve mesakkatli yolculugunda ele alinmasi gereken ölçek budur ve daha küçügü veya daha dari sagaltacagina, onaracagina kaçinilmaz olarak bozacak, ifsat edecektir. Insanin içinde barindirdigi birbirine zit egilimleri hesaba katmadan, hangisinin hangi tarafa ve ne maksatla çektigine kafa yormadan, bu zor isi laf kalabaligina bogarak “yönetmeye” kalkan zamane safsatacilari bu cümledendir. Onlar önlerine çikan her seyi izahi derinlerde yatan tuhaf yönetme takintisiyla “yönetilecek” sey olarak görür ve bir neuro-linguistic programming önererek hep oldugu gibi isi burada da kolayciliga vururlar.Kitap, sunus yazilariyla bu nevi safsatalarin arkasinda yatan kafa yapisini bütün çiplakligiyla teshir ediyor ve bu minvalde bilhassa “pazarlamaci zihniyet”e keskin elestiriler yöneltiyor.