Masal ustası Lewis Carroll’dur. Nadiren mektuplar yazar, yani kendini ağırdan satar. Charles L. Dodgson mektupları yazar ve çoğunlukla çocuklara bu masal dahisi ve çocukların sevgilisi hakkında bilgiler sızdırır. Dodgson’un dili Lewis Carroll’un diline nazaran biraz daha soğuk ve serttir. Çocuklara bazen örtük bir dille ‘fırça çeker’. Akademisyen kimliğinden olsa gerek, kızgınlığını, dil oyunlarına yansıtarak, bu iç huzursuzluğun acısını çocuklardan çıkartır. Yaşlandığı dönemlerde Carroll’un metinlerinde gördüğümüz sürekli çocukluğa geri gidişler/dönüşler de bu açıdan hep ‘Harikalar Diyarına’ ‘Düşler Ülkesine’ dönüş olarak algılanmalı, Reichert’ın da dediği gibi Carroll’un durmadan çocukluğunda beni yitirdiği yeri araması olarak değerlendirilmelidir.
Lewis Carroll keskin zekası ve hayal gücüyle dünyadaki her şeyi sorgulayan, işlerlikteki mantığı ile de her şeyi ters çeviren, gerçekçi ve ayrıntılı anlatım gücüyle nesnelerle, kavramlarla aynileşip onların perspektifinden bir şeyler anlatmayı seven biridir. Dünyadaki hangi nesneyi, hangi eşyayı, hangi kavramı, hangi denklemi, rengi, oyunu, bulmacayı sorsanız bunlar Carroll’un kendi hafızasında ve hayal gücünde apayrı anlamlar bulurlar ve anlatıldığında da kendi anlamından çok farklı, çok renkli, çok garip bir hâl alırlar. Kendine uyumu gerçekleştirme yolunda olan Lewis Carroll’un nesne ve kavramlara uyum becerisi de dikkate değerdir. Kafka’nın Prag meydanlarında oyuncak bebeğini yitirmiş bir çocuğa, hiç yılmadan haftalarca bu yitik oyuncak bebek perspektifinden ve dilinden mektuplar göndermesi gibi, Lewis Carroll da rahatlıkla istediği her nesnenin, her kavramın rengine bürünüp, onların gözüyle dünyaya bakar ve renkli, zenginleştirilmiş metinler üretir.