Çağdaş kurmacanın usta bu¨yu¨cu¨su¨ Jean Echenoz, Kraliçenin Kaprisi’nde okuyucuyu yedi anlatı mekânına taşıdığı yedi öyku¨yle karşılıyor. Tuhaf, eğlenceli, yıkıcı ama zarif bu öyku¨lerle kendinizi olasılıksızmış gibi göru¨nen -ya öyle değilse?- akıl almaz olaylar labirentinde bulmanız işten bile değil.

Kış gu¨nu¨ trenle, ayrıntı hastası bir biçareyle Paris’in banliyösu¨ne sandviç yemeye gidebilir, 18. yu¨zyıldan kalma bir şatoda birbirini göru¨nce tokalaşan işçi karıncalar tarafından şaşırtılabilir, antik Babil’de kötu¨ Asurcasıyla konuşmaya çalışan tarihçi ve kâşif Heredotos’un ayak izlerini takip edebilirsiniz. Tu¨m bunlar belki de göru¨nu¨şteki tematik keyfîliklerinden dolayı “kapris”lerdir, fakat Echnenoz’u bu¨yu¨cu¨ yapan da bu¨tu¨n bu öyku¨leri ince bir iple birbirine tutturabilme yeteneğidir.

Okunması neredeyse aldatıcı şekilde kolay göru¨nse de ayrıntıların artmasıyla Kraliçenin Kaprisi, beklenmedik bir derinliği ortaya çıkarır, burada “az”la “çok” anlatılır. “Varoluşsal yaramazlıklarla dolu mu¨thiş bir mizah anlayışına” sahip Echenoz, zihnindeki binbir tu¨rlu¨ oyunun, iğnenin deliğinden acaba bu defa ne çıkaracağının, işte bu merak buketinin kokusunu duyurur. Anlayacağınız epey uzun bir hikâye…