Kierkegaard’in Ibrahim ile Ishak’in öyküsünü diyalektik lirik bir dille yeniden yazdigi “Korku ve Titreme”si, felsefesinin özünü kavramak için biçilmis kaftan. Kierkegaard’in düsüncesinin temelini olusturan, kendi içinde diyalektik bir sira izleyen üç asamali varolus anlayisini –etik, estetik ve dinsel varolus asamalarini– adim adim izleyip özümseyebilecegimiz bir felsefe metni bu. Kierkegaard için inan(ç) insanin mutlaka gerçeklestirmesi gereken bir varolus ödevidir; çünkü ancak inan(ç) temelinde bireyin tam anlamiyla kendisi olarak yasayabilmesi olanaklidir. Böyle bir kendilik, Tanri’nin ebediyet olarak degerlendirecegi bir yasam yapitidir; çünkü en büyük yapit, kayitsiz sartsiz inan(ç) üzerine kurulmus yasamdir.
“Simdi niyetim, imanin ne müthis bir paradoks oldugunun görülmesi için, Ibrahim’in öyküsünden, içinde barindirdigi diyalektik sonuçlari çikarip sermek ve bunlari ‘meseleler’ biçiminde ifade etmek. Öyle bir paradoks ki bir cinayeti Tanri’yi memnun kilan kutsal bir eyleme dönüstürebiliyor. Öyle bir paradoks ki hiçbir düsüncenin kavrayamayacagi sekilde Ishak’i Ibrahim’e geri veriyor. Çünkü imanin basladigi yer, düsünmenin terk ettigi yerdir.”